تبريزين نيسگيللي قيزي گلمه دي*

در احوالات «مدينه گلگون» و اشعارش

جعفر پوررضوی

صنعت تاجيم، شعر آجيم، حقيقي وصله محتاجيم

سؤزو آتش، اؤزو عطش، کول اولدو آذريم گئتدي

»بالاش آذر اوغلو«

********

نه ياخشي کي سن واريدين يئر اوزونده

نه ياخشي کي اولدوزوموز قوشا ياندي

»مدينه خانيم«

********

نه ياخشي کي سنين نغمه ن منيم نغمه م

قوشا اوچدو، باغچا - باغچا، چمن - چمن

نه ياخشي کي سنين سينه ن منيم سينه م

گاه کده‌ره گاه سئوينجه اولدو مسکن

مدينه گلگون را بايد به آذربايجان تشبيه کرد. او نيز چون وطنش خود و دلش را دو نيم کرده و نيمي از آنِ اين و نيمي از آنِ ديگري ست.

چالينماميش توي لاريم وار او تايدا

ياشاماميش آي لاريم وار او تايدا

دئييلمه ميش بوي لاريم وار او تايدا

کاش ياريدا قالمايايدي بو يوللار

آذربايجان با تمام گوشه و کنار و اسطوره‌ها و تاريخش براي مدينه خانيم منبع الهامي‌ست لامتناهي.

بابام قورقودون سازي يام

منم »تومروسون« قيزي يام

زامان - زامان ياناسي يام

يورا بيلمز يوللار مني

او هيچگاه از وصف طبيعت زادگاهش سير نمي‌شود. طبيعت آذربايجان براي اين شاعر بي‌نهايت خيال‌انگيز و دوست داشتني است. کمتر شعري از او مي‌توان يافت که اثر و ردپايي از طبيعت آذربايجان در آن نباشد، چنانکه مي‌توان او را يک شاعره‌ي ناتوراليست ناميد.

بيرجه ايچيم ليک سو، بير اوووج توپراق

بير چينار کولگه سي بس ائده ر منه

بير لطيف بنؤوشه، بير ياشيل ياپراق

حزين بير نئي سسي بس ائده ر منه