تاملات چند ثانیه­ای (3)

رفیق شفیق! دوست مهربان!

سطر اول: در مورد «دوستِ» پسندیده و خوب حرف­های زیادی زده شده و خصایل و خصایص بسیاری برای «دوستِ باب» نوشته­اند و گفته­اند و شنیده­ایم و خوانده­ایم. ولی همیشه فکر کرده­ام چرا همیشه پشت­بند کلمه­ی «رفیق» صفت «شفیق» می­آوریم و بعد از «دوست» صفت «مهربان» را به کار می­بریم؟

به نظر من «رفیق» بایستی «شفیق» باشد و «دوست» هم «مهربان».

می­خواهم کمی ساده­ترش کنم.

ببینید از میان بسیار صفاتِ حمیده و پسندیده برای یک «دوست خوب» یک چیز است که وجه تمایز او با دیگران می­شود آن هم همین «شفقت» و «مهربانی» است. ممکن است بسیاری «عاقل» باشند ولی «دوست» تو نباشند. حتا «دوست عاقل» داشتن هم چندان مزیتی نیست. چون عاقل بودن صفتی­ست که منافعش در بدآت امر به خود انسان برمی­گردد بعد به افراد دیگر. یا «باادب بودنِ» دوست، یا صفت سنتی «باخانواده» و «بااصل و نسب بودن» و خیلی صفات دیگر. ولی «شفیق» و «مهربان» بودنِ «دوست» و «رفیق» صفتی­ست که در بدآت امر تو را شامل می­شود و بعد از قِبَل آن شاید «دوست» نیز متقابلاً مورد مهر و محبت تو باشد.

«رفیق شفیق» گوهر ذیقیمتی­ست، کم­یاب و شاید نایاب باشد. «مهربان» و «شفیق» می­گویم ها نه «دلسوز» و «ترحم کننده». «مهربان» و «شفیق» یعنی آن کسی که به تو مهر می­ورزد و تو را آن چنان که هستی می­پندارد و می­پسندد.

داشتن «دوست مهربان» و «رفیق شفیق» آن چیزیست که سال­هاست به دنبال آنم و هنوز هم دست خالی­ام از چنین موهبتی.