شرح زندگانی من!

مدتی قبل از خواندن دو جلد اولش فارغ شده بودم. حالا هم قصد کرده‌ام دو مجلد بعدی را بخوانم. وصفش را پیش‌تر شنیده بودم ولی به مصداق همان مثل؛ شنیدن کی بود مانند خواندن (دیدن)، به واقع دیدم که یکی از استوارترین نثرهای معاصر ایران در مقابل چشمانم قرار دارد. روایتی روان با تکیه بر ظرافت‌های زبانی و لحنی پویا و قابل. چیزی که در این روزهای وانفسا، ادبیات ما از آن بهره‌ای ندارد.

اطلاعات ذی‌قیمت تاریخی که به راحتی می‌توانند دستمایه‌ی داستان‌ها و رمان‌ها گردند. ظرافت‌ها و باریک‌بینی‌های دلپسند و دقیق عبداله مستوفی با لحنی زیبا و فن بیانی ستودنی کتاب «شرح زندگانی من» را تبدیل به یکی از نادر کتاب‌هایی کرده که پس از خواندنشان از لحظه‌های صرف شده برای آن خرسند و راضی بوده‌ام.

اگر حوصله‌اش را داشتید، بخوانید.